🚗 Het Vroege Vertrek
Om vijf uur 's ochtends was Lansing nog half in slaap.
Straatlantaarns gloeiden zwak op lege wegen, en de lucht droeg een lichte kilte vermengd met de geur van benzine.
We laadden de auto in — INOXTO 790 running vests, hydratatieblazen, wandelstokken, statieven en een thermos koffie die stoomde in de koude lucht.
“Klaar?”
“Laten we gaan.”
De motor kwam tot leven en verbrak de stilte.
Terwijl we langs een diner reden waarvan de keukenlichten net aangingen, draaide iemand binnen pannenkoeken om —
en we gingen al noordwaarts.
De route was simpel: US-127 North, de snelweg die door het hart van Michigan snijdt.
Mist hing laag over de maïsvelden, zilver in het eerste licht.
Even sprak niemand.
Dat soort stilte betekent meestal dat een goede reis is begonnen.
Tegen de tijd dat we Mount Pleasant passeerden, begon het landschap te veranderen —
dennen werden dichter, meren verschenen tussen de bomen,
en de lucht voelde scherper, schoner, levendiger.
🌲 Noord van de Boslijn
Bij 70 mijl per uur was de stad allang verdwenen.
De wereld veranderde in dennen en lucht.
Hoe verder we naar het noorden gingen, hoe meer de lucht naar hars en aarde rook.
We stopten bij een koffiehuisje langs de weg vlakbij Mount Pleasant.
De eigenaar, met een “Pure Michigan” pet, gaf ons blauwe bessen muffins die nog warm uit de oven kwamen.
De bessen barstten zoet tegen de bittere koffie — het soort kleine vreugde dat een roadtrip-ochtend definieert.
Na nog een uur bereikten we Grayling, waar de Au Sable River koud en helder door dicht bos stroomt.
We stopten, deden onze INOXTO-vesten aan en maakten een korte hardlooptocht langs een smal pad naar de rivieroevers.
Het water ving het licht als bewegend glas.
De rugzakken bleven stevig tegen onze ruggen — licht, stabiel, bijna gewichtloos.
Elke stap over dennennaalden voelde ritmisch, als ademen in sync met het bos.
🍒 De Smaak van Traverse City
Rond het middaguur kwamen we aan in Traverse City, de Cherry Capital of the World.
Zelfs de lucht rook licht zoet.
Rode bakstenen gebouwen stonden langs Front Street, met boekhandels, cafés en een winkel genaamd Cherry Republic vol met jam en snoep.
We haalden broodjes en een fles lokale kersensoda bij een bakkerij,
deden toen de lunch bij de houten pier.
Golven klotsten zachtjes beneden; zonlicht fonkelde over Grand Traverse Bay.
De mix van meerbries en fruitzoetheid deed de tijd vertragen.
Na de lunch reden we met de auto naar het westen richting Sleeping Bear Dunes National Lakeshore,
🏖️ Sleeping Bear Dunes
De duinen rezen voor ons op — immense hellingen van goudkleurig zand die gloeiden onder de middagzon.
We trokken onze schoenen uit en begonnen aan de klim.
Elke stap zakte diep weg; het zand brandde een beetje onder onze voeten.
De wind brulde in onze oren en verspreidde korrels als vonken.
Op de top opende het uitzicht zich wijd:
Lake Michigan, die zich uitstrekt tot aan de horizon in lagen blauw en zilver.
Beneden daalde de duin bijna 450 voet recht naar het meer.
Even voelde het alsof je aan de rand van een andere wereld stond.
Iemand fluisterde, “Dit lijkt wel een andere planeet.”
Iedereen glimlachte — omdat het zo was.
🌅 Avonden langs de baai
We vervolgden noordwaarts langs M-22, een weg die vaak wordt genoemd als een van Amerika’s mooiste panoramaroutes.
Het kronkelde door boomgaarden en dennenbossen, langs havens waar witte zeilboten op stil water wiegden.
In Glen Arbor stopten we voor zelfgemaakte kersenijs — suiker, room en meerlucht die samen samensmolten.
Tegen schemer bereikten we Petoskey.
De baai was kalm, de lucht oranje geschilderd.
We zwierven langs de kustlijn op zoek naar Petoskey stenen — gladde, hexagonale fossielen die alleen hier voorkomen.
Het water was ijskoud, maar niemand gaf erom.
Het diner was in een klein eetcafé aan de hoofdstraat — witvis taco's, koffie in gescheurde mokken,
het soort maaltijd dat je verwarmt na een dag in de wind.
🌉 De Brug naar het Noorden
De volgende ochtend hingen de wolken laag en grijs.
We reden richting de Mackinac Bridge, de vijf mijl lange brug die de lagere en hogere schiereilanden van Michigan verbindt —
een ware Gateway to the North.
Het oversteken voelt altijd symbolisch,
alsof je van het vertrouwde de wildernis in stapt.
Halverwege stopten we bij het uitkijkpunt.
Beneden, Lake Michigan ontmoette Lake Huron —
twee tinten blauw die samenvloeien in één uitgestrekte horizon.
De wind suisde door de vangrails, en even viel iedereen stil.
Alleen het geluid van water en staal.
Dat soort stilte zegt alles.
🎒 De Weg en de Uitrusting
De rit terug naar Lansing was stiller.
Ieder van ons droeg dezelfde kalme vermoeidheid die volgt op een goede reis.
Buiten dwarrelden de eerste rode bladeren langzaam als vonken over de snelweg.
We spraken over productnotities —
hoe de nieuwe INOXTO schouderbanden het gewicht beter verdeelden,
hoe de hydratatieslang niet meer verschoof tijdens lange runs.
Elke mijl herinnerde ons waarom we bouwen wat we bouwen —
uitrusting die met je meebeweegt, niet tegen je;
uitrusting die afstand in vrijheid verandert.
We maken niet zomaar rugzakken.
We maken uitrusting voor degenen die blijven bewegen naar de horizon.
🗺️ Route overzicht
Totaal afstand: ≈ 340–380 miles (550–610 km) afhankelijk van stops.
Directe route: Lansing → Grayling → I-75 → Mackinac Bridge ≈ 234 miles / 3 u 45 min.
Uitgebreide schilderachtige route: Lansing → Mount Pleasant → Grayling → Traverse City → Sleeping Bear Dunes → M-22 → Petoskey → Mackinac Bridge.
Beste seizoen: juni–oktober (piek van de herfstkleuren in september).
Aanbevolen stops:
-
☕ Mount Pleasant — koffiehuisje langs de weg & bosbessenmuffins.
-
🌲 Au Sable River — trailrun door dennenbomen.
-
🍒 Traverse City — kersenbakkerij & lunch aan het meer.
-
🏖️ Sleeping Bear Dunes — 450 voet hoge zandklim over Lake Michigan.
-
🌅 Petoskey — strand bij zonsondergang & fossielen zoeken.
-
🌉 Mackinac Bridge — panoramisch uitkijkpunt tussen twee Grote Meren.
